معاونت فرهنگی و دانشجویی

در آستانه ايام شهادت بانوي آيينه و آب حضرت زهرا سلام الله عليها عصر روز دوشنبه مورخ 6/2/89  پنجمين شب شعر دانشجويي توسط كانون شعر و ادب دانشگاه و مشاركت واحد فرهنگي معاونت دانشجويي با عنوان الفباي احساس در سالن شهيد مفتح دانشگاه و با حضور دوستداران شعر و ادب برگزار گرديد.

اين مراسم با تلاوت روح بخش آيات نور توسط دبير محترم قرآن دانشگاه جناب آقاي محمدي آغاز شد. مجري نام آشناي برنامه نيز كسي نبود جز آقاي خالقي استاد كلاسهاي شعر دانشجويان. درمدت برگزاري مراسم هم هر يك از دانشجويان به اجراي سروده هاي خويش پرداختند. كه در ميان سروده ها غمنامه آقاي زرگر(در سوگ بانوي دو عالم حضرت صديقه كبري سلام الله عليها) و شعر خانم گلوردي به اتفاق آرا عنوان بهترين ها را به خود اختصاص دادند.

در ادامه نيز ميهمان محترم برنامه جناب آقاي فرجي عاشقانه هاي خود را تقديم دوستداران شعر نمودند.

در انتهاي برنامه نيز معاون محترم دانشجويي فرهنگي جناب آقاي مهندس فرزين نيا ضمن حضور در جايگاه از تلاش هاي به عمل آمده براي برگزاري اين مراسم تقدير نموده و براي همه شعراي دانشگاه آرزوي موفقيت روز افزون نمودند.

نكته جالب توجه نشست پنجم دكور زيباي آئينه و آب و حضور شعراي انجمن شعر استان قم و اجراي سروده هاي اين بزرگواران بود.

                     غمنامه آقاي زرگر در سوگ حضرت زهراي اطهر سلام الله عليها 

باز امشب به لبم نام تو آمد بانو                    روی تصویر شبم نام تو آمد بانو

دستم از دامن توصیف غمت کوتاه است             داغ هر مصرع از این شعر غمی جانکاه است

اشک در چشم من خسته تلاطم می کرد              شعر می آمد و هر بار ترنم می کرد

قصه اینجاست که آوای تو حیرانم کرد              وقت آرامش من بود که طوفانم کرد

شعر، این شعر عجب شرح عجیبی ست عزیز       قصه ي نام تو هم شور غریبی ست عزیز

قصه این بود یکی آمد و پا بر در زد                 پای بر در زد و آتش به دل حیدر(ع) زد

پاره جان نبی (ص) یک شبه در آتش سوخت      حاصل عمر پیمبر (ص) همه در آتش سوخت

                          *           *           *

شرم دارم ز شما شعر بخوانم مادر                    من که از غربتتان هیچ ندانم مادر

خواهش اینست که نشنیده بگیرید از من              تا شما را من گستاخ بخوانم:«مادر»

غم سیلی تو تا صبح مرا همدم بود                     دردت ای شاخه گل چیده به جانم مادر

بشکند پای من ای کاش خودم می رفتم                تا که بین در و دیوار بمانم مادر

آن شب قدر که مهرآب علی (ع) ضربت خورد          بعد از آن شب زشما نیست نشانم مادر

دست دیوار رها کن، که دگر پایم نیست                 راست کن قامت خود را که کمانم مادر

وقت آنست که زانو بزنم، بنشینم                        چادرت را بتکانم،بتکانم مادر

وقت غسل و کفنت بود صدایی آمد:                      «قدری آرام به پهلو نتوانم مادر»

بعد از این حادثه تکلیف غزل بیداری است              خواب بر دیده حرام است گمانم مادر

میخ هم لحظه ی آخر به شما گویا گفت:                  بنده مأمورم و معذور – به جانم – مادر

                                     *           *           *

خواب دیدم که سری تكيه به ديوار زده                    مردی انگار که از حادثه ای زار زده

اشک می ریخت و با غصه مدارا می کرد                  در دلش یاد زمین خوردن زهرا(س) می کرد

زیر لب زمزمه می کرد:«خدا بانویم»                      ضربه می آمد و می گفت:«علی پهلویم»

باز کن چشم عزیزم که سراپا دردم                        دست پر آمده این بار، انار آوردم

زیر تابوت غریبانه سرش پایین بود                       رسم شرمندگی مرد از اول این بود

هر قدم راه که می رفت، قدش تا می خورد                 قدکمانی که کمان قد شده ای را می برد

گرد کافور چو بر روی گل یاس نشست                    غم کوثر به رخ مائده و ناس نشست

دیگر از خواندن تاریخ بدم می آید                           دیگر از هرچه در و میخ بدم می آید

نیست محرم به تن مادر من این کم نیست                  خاک هم بر بدن مادر من محرم نیست

یاس را داد که بر دیده ی خود بگذاری                     آخر این است علی(ع) رسم امانتداری؟؟؟

                                         *           *           *

آسمان در پی تابوت تو بر سر می زد                      عشق بر سینه ی تفتیده مکرر می زد

شیشه ي عمر علی (ع) ساکت و آرام شکست              بی سبب نیست که با فاطمه (س) پرپر می زد

قاتلت سرزده میخانه ی تان را سرزد                       گاه بر ساقی و گهگاه به ساغر می زد

چادر خاکی تو تا به سر زینب (س) رفت                   قصّه ی بودن تو طعنه به باور می زد

شدت فاجعه آنجاست که در شام عزا                        زانوی عجز، علی(ع) – فاتح خیبر می زد

آه، اینجا به خدا پشت علی (ع) خم آورد                    وقتی آن قاتل بی رحم به مادر می زد

سروده خانم گلوردي

مجرم عشق شدن شير نري مي خواهد

 پاي اين قافله ماندن جگري مي خواهد

فصل سردي ست زمستان شده يا كلبه ي دل-

باز گرماي نفس هاي پري مي خواهد؟!

مثل ماهي شده ام بر لب يك جوي ولي

به دل آب زدن شور و شري مي خواهد

عشق آن قدر كه گفتند عذاب آور نيست

قهوه ي تلخ نگاهت شكري مي خواهد

شعر را كاشتم و حيف نمي دانستم

باغبان هر چه كه باشد تبري مي خواهد

سعي كردي بكشي يا بسرايي اما

چشم هايش دل نقاش تري مي خواهد

بي تو مهتاب گره خورده به اين تنهايي

ماه! بس كن شب هجران سحري مي خواهد