معاونت فرهنگی و دانشجویی

امام حسن عسکری (علیه‌السلام) یازدهمین پیشوای شیعیان در ۸ ربیع‌الثانی سال ۲۳۲ هجری قمری چشم به جهان گشودند. پدر ایشان امام هادی (علیه‌السلام) و مادرشان حدیثه است. اعطای لقب «عسکری» به ایشان به‌جهت سکونت اجباری حضرت در محلۀ عسکر سامرا به‌دستور خلیفۀ عباسی است. از مشهورترین القاب آن حضرت می‌توان به زکی و ابومحمد اشاره کرد. خلفای هم‌عصر امام نیز المعتز بالله، المهتدی، المعتمد بوده‌اند.
امام حسن عسکری (علیه‌السلام) با وجود تدابیر امنیتی و کنترل‌هایی که به ایشان تحمیل می‌شد، سلسله فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و علمی در جهت حفظ اسلام و مبارزه با افکار ضداسلام انجام دادند. دفاع از آیین اسلام و پاسخ به شبهات مخالفان، ایجاد شبکۀ ارتباطی وکالت با شیعیان مناطق مختلف، حمایت و پشتیبانی از شیعیان، تقویت و توجیه سیاسی رجل و عناصر مهم شیعه و آماده‌سازی شیعه برای دوران غیبت امام دوازدهم از جملۀ آن‌ها به شمار می‌رود.
ایشان به عنوان پدر بزرگوار امام زمان (عج) در مدت زمان کوتاه امامت خود، به‌گونه‌ای به هدایت عمومی و نشر و حفظ احکام اسلام مبادرت کردند که مردم با غیبت حضرت مهدی (عج) آشنا شوند و با آن بیگانه نباشند.
امام عسکری (علیه‌السلام) در طول ۲۸ سال عمر پربار خویش، علاوه بر این‌که در تداوم راه نبوت و امامت، نهایت تلاش خود را به کار گرفت و با تربیت شاگردان ممتاز و رهنمود‌های خردمندانۀ خویش، شایسته‌ترین خدمات را به امت اسلامی عرضه نمود، به‌عنوان امام امت و غم‌خوار ملت نیز از هیچ کوششی در راه رفع گرفتاری‌ها و مشکلات مسلمانان، به‌ویژه شیعیان فروگذاری نکرد. در دوران معتمد عباسی، به‌دلیل افزایش نفوذ و محبوبیت امام در جامعه و توجه روزافزون مردم به ایشان، معتمد به شدت نگران شد و هنگامی که مشاهده می‏‌کند زندان و اختناق نه تنها از عظمت ایشان نمی‏‌کاهد، بلکه بالعکس به محبوبیت ایشان می‎‌افزاید، به شیوۀ دیرینۀ خود یعنی به‌شهادت رساندن امام در حالی که شش سال بیشتر از امامت ایشان سپری نشده بود مبادرت کرد.
سرانجام امام حسن عسکری (علیه‌السلام) در روز جمعه هشتم ماه ربیع‌الاول سال ۲۶۰ در سن ۲۸ سالگی مسموم و به‌شهادت رسیدند.